"Μέχρι τα 34 μου πρέπει να έχω κάνει 1,5 παιδιά. Για να το καταφέρω θα πρέπει έχω βρει τον κατάλληλο για πατέρα. Άρα. προλαβαίνω ή καλύτερα να χωρίσω τον τωρινό φίλο μου -που είναι αστυνομικός- για να βρω τον κατάλληλο πατέρα. Τον κατάλληλο πατέρα... Αυτός δεν θα είναι σαν τον δικό μου, που πάντα κάνει ότι θέλει η μαμά. Κι εγώ κάνω ότι θέλει η μαμά. Αλλιώς, τι κόρη είμαι; Α, δεν είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος. Είμαι θετικός άνθρωπός. Παθαίνω κρίσεις πανικού όταν οι άλλοι παθαίνουν αυτό που φοβάμαι: καρκίνο, αυτοκινητιστικά, απόλυση... Έχω εμμονές πως θα πεθάνω. Τελικά το μόνο που καταφέρνω είναι να φθείρομαι. Κι αν κάνω ρυτίδες; Όταν η γιαγιά ήταν άρρωστη, ΕΓΩ τη φρόντισα. Την καθάριζα όταν λερωνόταν, την τάιζα, φρόντιζα να παίρνει τα φάρμακά της. Εγώ έκλαψα πιο πολύ στην κηδεία της. Πρέπει να είμαι δυνατή. Δεν είμαι αρκετά δυνατή. Πρέπει να σκέφτομαι θετικά. Δε σκέφτομαι αρκετά θετικά. Πρέπει να χαμογελάω. Και... χαμογελάω. Τόσο που έχουν πιαστεί τα μάγουλά μου. Τα έχω βάψει για να φαίνεται καλά. Καλά το κάνω; Όχι, δεν το κάνω αρκετά καλά...Πάντως δεν μπορώ πια να βγάλω αυτή τη μάσκα. Ο εσωτερικός μου κριτής είναι πολύ πιο δυνατός από τον εσωτερικό μου φροντιστή. Όταν βλέπω αυτά που με τρομάζουν, τις "σκανδάλες" μου, ανοίγει μια πόρτα στο μυαλό μου. Αλλά με το φόβο να καραδοκεί σε κάθε γωνία, τι μπορώ να κάνω; Η πόρτα κλείνει αμέσως. Αν ο φόβος μου ήταν άνθρωπος, πως θα τον έλεγαν άραγε; Τι ηλικία θα είχε; Τι μου προσφέρει; Τι θα του έλεγα; ...δεν ξέρω. Θέλω να με αποδεχθώ αλλά είναι η πλευρά μου που δεν καταλαβαίνω. Κάνω φθηνό μπότοξ για τις ρυτίδες μου για να μοιάζω σαν να μην ανησυχώ για τίποτα. Βάφω τα μαλλιά μου για να μην φανεί πόσο ανησύχησα, χθες, προχθές, αντιπροχθές μεθαύριο. Βάζω μακριά ψεύτικα νύχια, για να βλέπουν πως δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα με τα χέρια. Όταν με βλέπουν τρώω ένα καρότο. "Μα φυσικά και μου φτάνει" λέω. Μπουκώνομαι με ότι βρω όταν δε με βλέπουν και το κάνω εμετό. Φοράω αντίγραφα ακριβών ρούχων και παπουτσιών, όλα άβολα, ένα νούμερο πιο μικρά. Η ομορφιά θέλει θυσίες. Φροντίζω το μακιγιάζ μου για προστασία από το φως της μέρας. Έτσι, να "αισθανθώ λίγο γυναίκα." "Πουλάω" ότι έχω, προκειμένου να είμαι ποθητή. Αν δεν είμαι ποθητή, τότε τι είμαι; ...μια χαμένη υπόθεση; Δεν κάνω λάθος. Το λάθος είναι ποτέ ή πάντα. Είμαι λάθος κατά βάθος και ντρέπομαι γι αυτό. Κρύβομαι. Συμπεριφέρομαι σαν να έχω διαταραχή μετατραυματικού στρες. μάλλον επειδή μάλλον την έχω. Κάποτε με τραυμάτισαν και μου έδειξαν πως να αυτοτραυματίζομαι σωστά, για την υπόλοιπη ζωή μου. Ξέχασα τι σημαίνει οργασμός. Ξέρω όμως τι σημαίνει βιασμός. Ξέχασα τι σημαίνει πάθος. Ξέρω όμως τρόπους να είμαι θυμωμένη. Τι; ΦΥΣΙΚΑ και δεν θα το δείξω. Είμαι... Κυρία. Ξέχασα τι σημαίνει ασφάλεια. Είμαι όμως απελευθερωμένη. Τι; Μα ΦΥΣΙΚΑ και πρέπει να το διαφημίσω. Τα κάνω όλα και συμφέρω. Και πρέπει να αναπαραχθώ. ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να γίνω μητέρα για να αμαλγαμηθώ με το μόνο άτομο που θα με αγαπά χωρίς προϋποθέσεις. Αυτό, δεν το γνώρισα ποτέ μου. Φοβάμαι τον καθρέφτη. Φοβάμαι πως αν δεν κάνω παιδί, ποιος θα με φροντίζει; Ποιος θα με αγαπά χωρίς προϋποθέσεις; Ποιος θα με ανέχεται; Τι αξίζω τελικά; Έκανα την άθροιση και είμαι υπαρξιακά ενήμερη. Αλλιώς τι λογίστρια θα ήμουν; Μα... φυσικά είμαι ευτυχισμένη. Γιατί ρωτάς;
... νομίζω δηλαδή."
*κλικ*
Μόνο ερωτήσεις μου έρχονταν όταν πήγα να ακολουθήσω αυτό το άρθρο.
Τι ταυτότητα θέλω να έχω;
Πως μπορώ να ευτυχίσω;
Μόνο μελαγχολία θα προσφέρει το παραπάνω ανάγνωσμα;
Ξέρω πως όλα αυτά είναι μέσα στο κεφάλι μου, το κεφάλι σου, το συλλογικό μας "μυαλό", το σύστημα που ανήκουμε.
Εκτός από μια μικρή σπίθα: τις αισθήσεις μου!
Αν σταματήσω και χαϊδέψω το δέρμα μου, και αισθανθώ. Αν επιλέξω να μυρίσω κάτι που ξέρω πως θα με ξαναπάει πίσω σε μια παλιά απόλαυση ή απλά σε μια καινούρια περιπέτεια. Αν βάλω ένα μουσικό κομμάτι που συνήθως με κάνει να δακρύζω. Αν βάλω στο στόμα μου κάτι που μόνο που το σκέφτομαι μου τρέχουν τα σάλια. Αν αφουγκραστώ τους παλμούς μου, για λίγο.
-Τι; Το υπαρξιακό "θεραπεύεται" με διαλογισμό;
Θα πω όχι. Δεν "θεραπεύεται". Απλά όταν καταλαβαίνω καλύτερα το "εγώ", μπορώ να συνδεθώ με ένα "εμείς" που αν και δεν μετριέται, ΜΕΤΡΑΕΙ.