top of page

«Την ήξερα τόσα χρόνια…»

(αν προτιμάτε μπορείτε να ακούσετε το podcast εδώ)


Σήμερα το πρωί άνοιξα “τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης” και ανακάλυψα πως ήταν τα γενέθλια μιας φίλης, που τύχαινε να είναι και μακρινή συγγενής. Ξεκινώντας για να γράψω κι εγώ στο ευχολόγιό της, κάτω από κι άλλο κόσμο που με είχε προλάβει και βάζοντας μια νοητική υπενθύμιση “ίσως να την πάρω και ένα τηλέφωνο αργότερα”, ανακάλυψα πως είχε πεθάνει 6 μήνες πριν(!).


Λυπήθηκα όσο και σοκαρίστηκα. Ένα άτομο πανέμορφο, μέσα και έξω -όσο τη γνώριζα- με κοινωνική δράση, γεμάτη ζωή και σημαντική για τόσους… “Την ήξερα τόσα χρόνια” σκέφτηκα και το μυαλό μου πήρε δρόμο να ψάξει αναμνήσεις και να πενθήσει το κομμάτι μου που έφυγε μαζί της. Και έμεινα άναυδος… Ήταν ελάχιστα τα όσα πραγματικά ήξερα για αυτήν, αν και αυτά που γνώριζα ήταν αυτά που μοιραζόταν εύκολα με τον κόσμο, διότι ήταν το πάθος της. “Ήξερα” για κάποια πράγματα που είχαμε κοινά και θέματα που είχα δει στον “τοίχο κοινωνικής δικτύωσης” της αναρτημένα. Ήξερα για την πάλη με την αρρώστια που πίστευα πως είχε νικήσει πριν μερικά χρόνια και για την αγάπη της για τα άλογα. Είχα ακούσει και διαβάσει για την δράση της επαγγελματικά και κοινωνικά. Αλλά… όταν προσπάθησα να σκεφτώ πόσο προσωπικά ήταν δική μου…


Τελικά, πόσο την ήξερα; Τι σημαίνει “σε ξέρω”;


Ξέρουμε ποιο είναι το αγαπημένο φαγητό κάποιου που αγαπάμε; Ξέρουμε τι τους εκνευρίζει να κάνει κάποιος στο δωμάτιο; Ξέρουμε ποιοι φόβοι τους κρατάνε ξύπνιους τη νύχτα; Ξέρουμε ποιοι πόθοι φωλιάζουν ανομολόγητοι -για τον περισσότερο κόσμο- στα βάθη των θέλω τους; Ίσως έχουμε την ευκαιρία να τα μάθουμε όταν μιλάμε για τους συντρόφους μας, αλλά για τους άλλους;


Είναι θέμα χρόνου;

Είναι θέμα κινήτρου;

Είναι θέμα γνώσης;

Είναι θέμα… περιέργειας;


Είναι η ευκαιρία μας να βρούμε μάρτυρες πως ήμαστε κάποτε πιο νέοι, πιο αθώοι, πιο… Είναι κάποιοι που μας ήξεραν κι από πριν, λες και δεν χρειάζεται να αποδείξουμε από την αρχή πως έχουμε την αξία μας.


Μετά, σκέφτηκα: “Τι γίνεται για τους ανθρώπους που ΔΕΝ συμπαθούμε;” Τους ανθρώπους που μέσα σε 30 λεπτά συναναστροφής έχουμε αποφασίσει πως είναι “κόπανοι” ή “υπερφίαλοι” ή “χαζοί” ή “αδιάφοροι” ή… [βάλτε το δικό σας επίθετο εδώ] και “δεν αξίζουν την προσοχή μας”. Πόσο “ξέρουμε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν” και πως “ξέρουμε το είδος αυτού του ανθρώπου”; Πόσο “σφηνώνουμε” στα κουτάκια που βάζουμε εμάς και τους άλλους; Αυτούς τους αναρίθμητους άλλους…


Ο Arthur Aronson, είχε βγάλει τις “36 ερωτήσεις για να ερωτευτείς” -η έννοια “ερωτευτείς” όχι απαραίτητα με την γενετήσια μορφή της- με μία-δύο από αυτές, θα μπορούσαμε να μάθουμε περισσότερο τους άλλους, έτσι για να έχουμε περισσότερη από την ουσία τους:


Τι νόημα έχει το “Πως πάει η δουλειά;” ή “Τι νέα;” όταν θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε “Πως θα ήταν μια τέλεια μέρα για σένα;” ή “Ποια πιστεύεις πως είναι η σημαντικότερη επιτυχία στη ζωή σου μέχρι τώρα;”. Επίσης, πότε σκεφτήκαμε να τις απαντήσουμε για τον εαυτό μας; Πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τόσο ώστε να μοιραζόμαστε εμάς και όχι κάποιον “ρόλο” που παίζουμε στην διαδικασία της επιβίωσης;


Οι 36 ερωτήσεις που γίνονται προσωπικές σταδιακά, θα έδιναν περισσότερο νόημα στην σχέση.


Θα βοηθούσαν κάποιους να γίνουν πιο “πραγματικοί” για μας και να γίνουμε κι εμείς πραγματικοί για εκείνους. Πότε ρωτήσαμε που μεγάλωσαν κάποιοι, ποιο έργο τέχνης τους εμπνέει; Τι τους εκνευρίζει, ακόμα και στην καλύτερη μέρα τους; Πρέπει να μπούμε σε ομάδα αυτογνωσίας ή θεραπείας για να μοιραστούμε τον εαυτό μας; Για να μας γνωρίσει κάποιος θα πρέπει να βγούμε σε ρομαντικό ραντεβού; Δεν γίνεται αλλιώς να γνωρίσουμε τους άλλους;


Άλλοτε, η επιδίωξη να γίνουν ΟΛΕΣ οι γνωριμίες μας πιο προσωπικές, φυσικά δεν έχει την δυνατότητα υλοποίησης. Αφού δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα, χρονικά και νοητικά, γιατί μερικές φορές ανησυχούμε μήπως δεν είμαστε αρκετά “στενά” με τους φίλους μας; Μα κάτι τέτοιο θα ήταν “σαν την αλεπού στο κοτέτσι”. Τότε, οι σχέσεις μας θα γίνονταν σαν ένα ρόφημα, που αν του προσθέσουμε τόσο νερό για να το διαλύσουμε, τελικά δεν θα έχει καμία ουσία, καμία γεύση, καμία απόλαυση. Ή ακόμα και το ανάστροφο να μην μας ενδιαφέρει να πάμε πιο βαθιά σε μια σχέση εκτός αυτών που έχουν παραμείνει από μικροί -πχ με τα αδέρφια ή τους γονείς μας- λέγοντας “αυτά είναι προσωπικά πράματα, τι τους ενδιαφέρει;”. Τελικά, πόσο μας απειλεί το να μας γνωρίσουν καλύτερα οι άλλοι;


Ακόμα παραπονιόμαστε για τη μοναξιά μας;


Πόσο από τον εαυτό μας έχουμε αφήσει σε κάποιους; Πόσο από τον πολύτιμο χρόνο μας; Αυτά τα 86.400 δευτερόλεπτα της ημέρας μας, πως τα ξοδεύουμε και με ποιους; Πόσες νέες συνάψεις έχουμε δημιουργήσει ή πόσες παλιές διαδρομές του νου μας έχουμε ενισχύσει περνώντας λεπτά, ώρες, μέρες με κάποιους ανθρώπους; Άλλωστε, το όριο επαφών του Robin Dunbar μας προειδοποιεί πως απλά δεν είναι δυνατόν να είναι όλες οι σχέσεις μας προσωπικές!


Όμως, και αυτές που είναι ημί-προσωπικές, έχουν όρια στο πόσο σημαντικές μπορούν να είναι -βλέπε συναισθηματικά φορτισμένες. Οι άνθρωποι περνάμε από τη ζωή των άλλων και πλησιάζουμε σε κάποιες εποχές (π.χ. μέχρι να αλλάξουμε δουλειά, βλέπουμε τα ίδια άτομα κάθε εργάσιμη μέρα μας) και απομακρυνόμαστε μετά, εκτός αν επενδύσουμε το χρόνο. Τελικά, τόσο πεπερασμένοι είμαστε, που καταλήγουμε να είμαστε ίσκιοι/σκιές που περνάνε, σαν σύννεφα πάνω από την ζωή άλλων συνοδοιπόρων μας, για να φύγουμε και να έχουμε αφήσει μερικές στιγμές δροσιάς ή παγωνιάς ανάλογα με το τι εποχή -δική μας, δική τους, κοινωνική- θα επιλέξουμε να τους συναντήσουμε. Η φίλη μου, έφυγε από τη ζωή έχοντας αγγίξει στενά πολύ κόσμο -από ότι μαθαίνω πια- και τώρα που ξέρω πως “αυτό ήταν” και δεν θα έχω την ευκαιρία να την γνωρίσω ακόμα καλύτερα, με θλίβει. Τι θα έκανα αν ήξερα πιο νωρίς; Καλή ερώτηση. Θα πρέπει να σας γνωρίζω καλύτερα για να το συζητήσουμε και να μοιραστούμε κάτι τόσο προσωπικό…!


Μπορείτε να το διαβάσετε μαζί και με άλλα άρθρα μας και στην "Όμορφη Ζωή":


αλλά και να το ακούσετε σε μορφή youtube podcast σε βίντεο στον σύνδεσμο

https://www.omorfizoi.gr/podcast-tin-ixera-tosa-chronia

Comentários


bottom of page