(αν προτιμάτε μπορείτε να ακούσετε το podcast εδώ)
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει πως δεν θα προλάβουμε ποτέ να έχουμε αρκετό χρόνο για όσα χρειάζεται να κάνουμε, όμως θα υπάρχει πάντοτε χρόνος για το αμέσως επόμενο σημαντικό που πρέπει να γίνει.
Η λέξη κλειδί εδώ είναι η λέξη «πρέπει» η οποία παραπέμπει στην έννοια του επείγοντος δηλαδή μιας απειλής μου καταλαβαίνω. Είτε έχω προσέξει με λογικό και συντεταγμένο τρόπο πιθανές συνέπειες, είτε διαισθάνομαι αυτό που έρχεται, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάνει κάτι να μοιάζει απόλυτο.
Πλέον όμως η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη με συναναστροφές, εργασίες, σημασίες, διαδικασίες, επιλογές. Όλα αυτά τα ερεθίσματα διεκδικούν το χρόνο μου. Και ο χρόνος μου είναι πεπερασμένος. Δεν είναι άπειρος, Και μόνο σε εμένα φαίνεται σχετικός. Το ρολόι μου έχει άλλη άποψη, λίγο πιο... επιστημονική.
Έτσι λοιπόν σκέφτομαι πως αφού δεν είναι άπειρος ο χρόνος ίσως να μπορεί να γίνει έμπειρος. Δηλαδή να μπορεί να επιλέξει καλύτερα με ποιον να συναναστραφεί, πώς να γεμίσει, πώς να αποφύγει να καταναλωθεί χωρίς κάποιο νόημα.
Ξέρω ότι ο χρόνος αυτός είναι δικός μου. Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνω την ευθύνη του τι κάνουμε μαζί. Η εμπειρία η δική μου ορίζει και την εμπειρία την δική του. Συνεπώς εάν θέλω να βελτιώσω την εμπειρία του χρόνου μου, χρειάζεται να βελτιώσω τις εμπειρίες μου, την συνολική εμπειρία μου.
Αποφασίζω λοιπόν να συνδεθώ μαζί του και να μην παραπονιέμαι στο μέλλον ότι προχώρησε χωρίς να μου δώσει σημασία. Αρνούμαι να το χάνω όταν κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλα μου χωρίς να απολαμβάνω την ροή του. Το εδώ και τώρα, το πριν, το μετά, τα «φοράω» και με συνέπεια τα αφήνω να πάρουν το δρόμο τους. Όπως το νερό ακολουθεί το δρόμο του γιατί αλλιώς γίνεται τέλμα.
Αυτό λοιπόν θέλω περισσότερο. Έναν έμπειρο χρόνο να με διδάξει, και μαζί να μοιραστούμε τον κόσμο. Γιατί χωρίς παρέα το σύμπαν είναι άδειο.