Στο ταξίδι του ο Οδυσσέας, αντιμετώπισε πολλούς κινδύνους, αλλά οι δυσκολότεροι, αυτοί που του "έκλεψαν" τον περισσότερο χρόνο ήταν αυτοί οι "εκ των έσω". Κάποιοι τον απειλούσαν με θάνατο και κάποιοι με τη λήθη που τον απέτρεπε από το γυρισμό. Γυναίκες που τον προ(σ)καλούσαν να μείνει μαζί τους, είτε για "το καλό του" είτε για το δικό τους (έτσι ήθελαν).
Με τη σειρά της Οδύσσειας, οι γυναίκες που ξεχώρισαν ήταν:
Η Κίρκη, η μάγισσα της Αιαίας, που επειδή δεν ήταν σαν τους άλλους (γουρούνι), ήταν "άξιος" να τον ερωτευτεί.
Οι Σειρήνες, οι γητεύτρες της Θάσου, που ο ίδιος ήθελε να ακούσει το κάλεσμά τους, αλλά ζήτησε να τον δέσουν για να μην μπορεί να πάει σε αυτές -και στο σίγουρο χαμό του.
Η Καλυψώ, η νύμφη στην Ωγυγία, που τον "έδεσε" με μάγια γιατι απλά τον ήθελε, και χωρίς παρέμβαση των Θεών δε θα έφευγε.
Η Ναυσικά, η πριγκίπισα των Φαιάκων της Σχερίας, που τον ερωτεύεται μεν, αλλά δεν είναι για αυτήν όπως αποδεικνύει και στον εαυτό του. Γι αυτόν δεν είναι, παρά μια νεαρή που τον βρίσκει θαυμαστό. Και τέλος,..
Η Πηνελόπη, η σύζυγός του, αυτή για την οποία συμβολίζει το ιδανικό της, όπως γι αυτόν εκείνη είναι το ιδανικό του. Ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικοί, μπροστά στη σύνδεσή τους. Κι εκεί κινδυνεύει, ξαναδιεκδικώντας την.
Από την Κίρκη σώθηκε με τον σεβασμό, από τις Σειρήνες, με την -έστω τεχνητή- εγκράτεια, από την Καλυψώ, απλά από Θεία παρέμβαση, και από τη Ναυσικά, διότι ήταν τόσο κοντά στο όνειρό του που έμοιαζε "αντίγραφο" του ονείρου του. Τελικά, ο στόχος του ήταν η Πηνελόπη, το βασίλειο του, ο λαός του, το σπίτι του.
Ο Οδυσσέας, θα μπορούσε σε λεγόμενα "εναλλακτικά σύμπαντα" να έχει μείνει με κάθε ένα από αυτά τα αντικείμενα πόθου του:
Στην Κίρκη, ίσως να ζούσαν ήρεμα το τέλος της ζωής τους, μέσα στα μυστικά της μαγείας.
Στις Σειρήνες απλά θα είχε... φαγωθεί (αναλωθεί) και αν ήταν τυχερός θα το είχε διασκεδάσει λίγο πριν.
Στην Καλυψώ, δεν θα ήξερε καν πως υπάρχει "το σπίτι του".
Με τη Ναυσικά, θα ήξερε πως ήταν "ο κύριος της κυρίας" και ενώ τόσο κοντά, πιθανό να είχε μια πιο απλή ζωή για να ξεκουραστεί.
Όμως αυτός δεν θα ήταν ο Οδυσσέας της Τροίας. Δεν ήταν ο άνθρωπος που γνωρίζουμε, που αν και δεν αποζητά τον πόλεμο, αποζητά τη δράση. Έπρεπε να δράσει για να ξανακερδίσει το βιος του. Αν και μοιάζει απλά να διεκδικεί τα κεκτημένα, δε φτάνει απλά να φανερωθεί για να τα πάρει, αλλά χρειάζεται να συνδεθεί με τα "κλειδιά" της παλιάς του ζωής για να την ξαναζήσει, ενώ ήδη δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που έφυγε.
Τελικά, καλά έκανε ή όχι που επέμενε μέχρι την Ιθάκη ο ήρωας μας; Η ιστορία λέει πως καλώς έπραξε -για τον ίδιο. Για αυτές που άφησε πίσω του; Την Κίρκη να έχει πάρει μάθημα πως δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι, τις σειρήνες πεινασμένες αλλά και αδιάφορες, την Καλυψώ συνεχώς "άδεια", μια και δεν συναισθανόταν τον Οδυσσέα μια και αγνοούσε τη θέλησή του, και τη Ναυσικά να χάνει το πιο εντυπωσιακό άτομο που γνώρισε (αργότερα την πρότεινε για σύζυγο στον Τηλέμαχο γιατί ήταν εξαιρετική και αξιόλογη), αλλά όχι μια ισότιμη σύντροφο.
Η μοναξιές τους έσμιξαν, έστω για μια στιγμή, μια ματιά, μια κατανόηση, μια ενσυναίσθηση και ίσως και ένα χαμόγελο. Και η ζωή συνεχίστηκε, με το "μαζί" να σημαίνει ΠΟΛΥ διαφορετικά πράγματα για τα άτομα της ιστορίας.
Εσείς, που θα σταματούσατε;
Που έχετε σταματήσει στη ζωή σας;
Ποιος σταθμός του Οδυσσέα θα θέλατε να είστε, αν όχι η Πηνελόπη;