Σήμερα το πρωί ξύπνησα δύσκολα.
Ήξερα πως ήθελα να κοιμηθώ παραπάνω αλλά ήταν επιλογή μου αυτά που θα συμβούν σήμερα οπότε αποφάσισα πως πρέπει να σηκωθώ. Πόση πραγματική κούραση!
Χρειάζεται να βρω τι εργαλεία θα χρησιμοποιήσω σήμερα για να αντέξω τη μέρα.
Έχω να αντιμετωπίσω την κούραση,
Τη θλίψη για μερικά πράγματα που μου ξέφυγαν, τον θυμό για τους μη συνεργάσιμους ανθρώπους στην αρχή της ημέρας μου, μικρά ατυχήματα, και κυρίως το άγχος -το φόβο- για το άγνωστο που έρχεται.
Μοιάζει να έχω την επιλογή να αισθάνομαι άσχημα επειδή είμαι μόνος και ξεκρέμαστος (σωματικό συναίσθημα κενού , σαν αυτό που το αυτοκίνητο πηδά σε κενό της ασφάλτου ή σε τρενάκι του λούνα πάρκ -οδηγεί σε πανικό) και σηματοδοτεί φόβο και ανασφάλεια για αυτό, ή να αισθάνομαι άσχημα με τη μορφή θυμού και απογοήτευσης (συναίσθημα κόμπου, βάρους, σφιξίματος που μετά από κούραση καταλήγει σε λήθαργο και άρνηση για κίνηση -οδηγεί σε παραίτηση) επειδή δεν καλύπτονται πολλές ή/και σημαντικές ανάγκες μου.
Βασικές ερωτήσεις:
"Ωχ. Αυτό που έγινε τώρα είναι σοβαρό και θα το πληρώσω ακριβά;
Μήπως δεν έπρεπε να το κάνω;
Μήπως παρεκτράπην;
Ή αν δεν το κάνω, μήπως δεν έχει νόημα τίποτα;"
Choose your poison... :(
Καλούμαι λοιπόν να αποφασίσω πως θα βγει η μέρα με τέτοιο τρόπο που να μην επιδεινώσει την δυσκολία μου η συμπεριφορά μου, και να αισθανθώ καλύτερα κάποια στιγμή.
Να χρησιμοποιήσω τη... χημεία;
Να δοκιμάσω συμπεριφορικά τρικ;
Να χρησιμοποιήσω την σιωπή ή την σύνδεση;
Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζω. Είμαι σε κατάσταση άγχους και το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να πάρω τρεις βαθιές αναπνοές. Από το σώμα μου πως δεν κινδυνεύω, και θα ξεκινήσω να προγραμματίζω μετά από ένα ψύχραιμο: «...Λοιπόν…».
Πάω να ανατρέξω σε γνώσεις που έχω για το άγχος. Μαθαίνω ότι θα υπάρχουν και οι μέρες που δεν θα μπορώ να αποδώσω, και αυτό χρειάζεται απλά να το αποδεχτώ. Βιορυθμοί. Θυμάμαι πως οι άλλοι δεν ελέγχουν τα συναισθήματά μου και συνεπώς δεν είναι υποχρεωμένοι να καλύψουν Τις ανάγκες μου. Επίσης μόλις με έπιασε κάτι σα να είμαι σε μια κατάσταση απολυταρχίας (εντάξει... ελαφράς). Αυτό μου θύμισε πόσο έντονο είναι το άγχος μου.
Τελικά τι θέλω;
Θέλω να έχω δίκιο και όλος ο κόσμος άδικο; Θέλω να ικανοποιηθεί το παιδί μέσα μου που είναι σήμα μιας δύσκολης πραγματικότητας; Ή μήπως θέλω να αισθανθώ την φροντίδα πως κάποιος άλλος θα φροντίσει να πάνε όλα καλά; Μήπως απλά θέλω να παίξω, ή να κοιμηθώ, ή να χαζέψω έξω από το παράθυρο μια όμορφη θέα;
Αλήθεια, χρόνο για ΕΜΕΝΑ έχω;
Χρόνο που δεν "χαρίζω" στις οθόνες κάθε τύπου εννοούμε φυσικά.
Και η ερώτηση είναι γιατί δεν μπορώ να το κάνω αυτό, εάν το έχω ανάγκη;
Τι με απειλεί και μου το απαγορεύει;
Τι από αυτά που κάνω στη ζωή μου είναι επιλογή και την υποχρέωση;
Μπορώ να φτιάξω μικρούς θύλακες φροντίδας εαυτού;
Πρώτα θα πρέπει να φροντίσω οι αισθήσεις μου να λαμβάνουν πιο απολαυστικά σήματα.
Με την γεύση θα πιω και θα φάω κάτι που να με παρηγορεί (ποιότητα, όχι ποσότητα);
Με την ακοή θα βάλω μουσική που να ταιριάζει με αυτό που αισθάνομαι τώρα και σιγά-σιγά κομμάτια που να με πηγαίνουν εκεί που θέλω να πάω συναίσθημα.
Για την όραση είναι τόσα πολλά αυτά που μπορώ να κάνω μια και όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος για αυτήν. Από το εξωστρεφές βλέπω τους άλλους μέχρι το εσωστρεφές παρατηρώ μια θεά, μια φωτογραφία, μια έμπνευση.
Για την όσφρηση απλά βάζω λίγο άρωμα ή μυρίζω αυτό που για μένα συμβολίζει την φροντίδα. Ίσως απλά η μυρωδιά ενός άλλου...
Και τέλος κάνω μια αγκαλιά εάν μπορώ, ενώ αν δεν μπορώ, φοράω κάτι που να μου δίνει την αίσθηση που έχω ανάγκη.
Πολλές οι ερωτήσεις. Ναι. Αλλά όσο τις επιτρέπω και τις απαντώ ειλικρινά, τότε με παρατηρώ. Όσο με παρατηρώ, είναι σαν να ανάβω το φως έστω για μια στιγμή σε ένα σκοτεινό και άγνωστο δωμάτιο που έχω να διασχίσω. Βλέπω για λίγο τι έχει μέσα, που είναι και πως δεν θα πέσω πάνω του. Δεν είναι τα πάντα, αλλά είναι κάτι. Κάτι που θα μοιάζει με μέρα.
Η μέρα χρειάζεται τουλάχιστον φως.
Μέσα στη ζαλάδα, άλλοι με καφέ, άλλοι με χυμό, άλλοι με νερό, ξυπνάμε για να ζήσουμε την επόμενη μέρα της ζωής μας.
Ας την κάνουμε να μετρά, σαν μια μέρα που πήραμε με το μέρος μας.