Καθόμουν στον καναπέ.
Είχα δέκα πράγματα να κάνω.
Δεν ήθελα να κάνω τίποτα από αυτά.
Ένα-δύο από αυτά ήταν μάλιστα σημαντικά και επείγοντα.
Πάτησα το κουμπί να ανοίξω τηλεόραση και αντί να βάλω την ταινία που ήθελα καιρό να δω, έβαλα μια σαπουνόπερα.
Πήρα και κάτι πατατάκια από το ντουλάπι.
"Ωραία. Πέταξα μια-δυο ώρες από τη ζωή μου ακόμα".
Όταν το συνειδητοποίησα τι είχα κάνει, κατάλαβα πως φλερτάρω με την κατάθλιψη.
Σκέφτηκα πως κάτι πρέπει να κάνω.
Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα, στο μπαλκόνι, στο μέσα δωμάτιο, μέχρι και στο μπάνιο. Μέσα στην απελπισία είπα να κάνω ένα μπάνιο να μου φτιάξει τη διάθεση το τρεχούμενο νερό και η αίσθησή του όπως κυλάει πάνω στο σώμα μου. Μηχανικά γδύθηκα και μπήκα κάτω από το νερό. Το ντους κράτησε παραπάνω από όσο περίμενα. Άφησα να τρέχει το νερό για πολλή ώρα και μετά αισθανόμουν οικολογικές και οικονομικές τύψεις. Τέλος πάντων, κάτι έγινε. Αισθανόμουν κάπως καλύτερα. Όσο τύλιγα τις πετσέτες σκέφτηκα να βάλω μουσική. Αυτή είναι πάντα παρηγοριά. Τι όμως; Και που; Στο κινητό, θα ακούγεται σαν να φωνάζει μυρμήγκι. Δε θέλω να βάλω ακουστικά, έχω νερά στ' αυτιά μου και δεν έχω πάρει μπατονέτες... πρέπει να πάω σουπερμάρκετ... ΟΥΦ! Στην τηλεόραση; Στο ραδιόφωνο; Θα παίζει ότι να 'ναι. Δεν νομίζω πως αντέχω τώρα για ότι αηδία παίζει. Ίσως όμως στον αγαπημένο σταθμό κάτι το "ανεβαστικό". Αυτό δουλεύει λίγο πριν βγω το βράδυ και στο δρόμο για τη δουλειά. Πάμε να ανοίξω ράδιο και βλέπουμε. Κοίτα τύχη! Παίζει το "Happy" του Farrell Williams. Δεν υπάρχει πιο ανεβαστικό τραγούδι! Το λέει κι ο τίτλος. Αυτό πάντα δουλεύει! Με έχει κάνει να χορεύω σα χαζό τις προάλλες στη μέση του δρόμου κι ας με κοιτάζαν περίεργα. Εδώ είμαι ασφαλής. Το αφήνω για 5 δευτερόλεπτα και με πιάνει ναυτία! Το κλείνω αμέσως και απότομα. Δε θέλω, δε μου κάθεται! Αν και είχα σιγουριά πως αν το άφηνα 1 λεπτό ακόμα, θα το χόρευα... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Τι μου συμβαίνει; Θέλω τη μαυρίλα; Θέλω να αισθάνομαι έτσι; Όχι; Τελικά... γιατί μου συμβαίνει αυτό; Μήπως να πάρω κάποιον τηλέφωνο; Αλλά τι να τους πω; Σάμπως ξέρω κι εγώ τι μου γίνεται; Δεν ξέρω καν αν θέλω να το αλλάξω.
Μπορεί να πεινάω πάλι. Είμαι με έναν καφέ από το πρωί. Όχι, έφαγα και τα πατατάκια. Τέλος πάντων... τι έχει στο ψυγείο; Μπα, άστο, θέλω να φάω και δε θέλω... Τι να κάνω;
Δεν αντέχω να αισθάνομαι οτιδήποτε είναι αυτό που αισθάνομαι!
Στην απόγνωση, ανοίγω τις λίστες τραγουδιών στο κινητό και βάζω με τα ακουστικά -κι ότι γίνει- να παίζει ένα από τα λυπηρότερα τραγούδια μου. Κουράστηκα να αντιστέκομαι στη μαυρίλα. Ας την αγκαλιάσω. Κλείνω τα μάτια. Στις πρώτες κιόλας νότες, χωρίς κανέναν γύρω μου, ανατριχίλα. Στο πρώτο λεπτό δάκρυα. Στο τρίτο λεπτό, κλάμα. Και ξανά, το τραγούδι στην επανάληψη. Και ξανά, και ξανά, μέχρι να κουραστώ. Κάποια στιγμή, το μυαλό μου ξεφεύγει στο τι σημαίνει το κομμάτι αυτό. Μετά σκέφτομαι ποιο θέλω να είναι το επόμενο, και μετά το επόμενο. Και κάποια στιγμή τα δάκρυα στεγνώνουν και ενθουσιάζομαι που αισθάνομαι κάτι συγκεκριμένο. Και μετά ως από τύχη, πατάω το "τυχαίο" κουμπί και μπαίνει το "Don't Worry, Be Happy" του Bobby McFerrin. Το δάχτυλό μου είναι μετέωρο πάνω από το κουμπί "επόμενο". Τελικά, έχει σημασία; Είτε το ακούσω είτε όχι, για κάποιο λόγο ήρθε στη σειρά του "τυχαίου", μπορώ όμως τώρα τουλάχιστον να αποφασίσω το αμέσως επόμενο πράμα που θα κάνω.
Αυτό μου φτάνει για τώρα.
Αργότερα, θα δούμε.
Και μετά ήρθε το "αργότερα".
Αλήθεια, τι μου συνέβη; Με έπιασε κατάθλιψη; Πολύ πιθανό.
Αφού το σκέφτηκα να το αντιμετωπίσω, να το αντικρούσω, γιατί δεν τα κατάφερα; Δεν ήθελα να αισθανθώ καλύτερα; Μάλλον όχι. Όσο δεν είχα όρεξη για τίποτα, λογικό να μην είχα όρεξη και για να "αλλάξω" κάτι. Ούτε καν διάθεση.
Τι έλεγα όμως στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή; Τι περνούσε από τις σκέψεις μου; Κάτι ξεκάθαρο; Όχι ξεκάθαρη σκέψη. Περισσότερο ένα συναίσθημα απάθειας, απογοήτευσης, ραθυμίας, ίσως θυμού... ίσως αντίστασης. Έμοιαζε σαν να είχα μέσα μου ένα ζώο που αντιστέκεται με στυλωμένα πόδια όταν το τραβάς για τον κτηνίατρο. Είναι για το καλό του αλλά... "τι μου λες εμένα τώρα μπάρμπα... ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ!" και κοιτάζει ταυτόχρονα δεξιά-αριστερά από που θα φύγει. Είχα κολλήσει στο μείγμα συναισθημάτων της στιγμής και δεν μετακινούμουν για κανένα λόγο.
Τι έκανα; Ακολούθησα τη ροή των συναισθημάτων. Αντί για το "μη θυμώνεις, μη λυπάσαι", μου είπα "ΚΑΝΕ ΤΟ, και κάνε το συνειδητά. Ζήσε το και αντί να το φοβάσαι, δώσε χώρο και αποδέξου το!".
Συνέπεια; Πήγα παρακάτω. Μπορεί να μη λύθηκε το πρόβλημα όπως το φανταζόμουν, αλλά βγήκα από το αδιέξοδο. "Ξελάσπωσα".
Τώρα βλέπω να υπάρχει το "μετά".
Θα είναι οι φορές που οι βιορυθμοί μου δεν θα αντέχουν αυτά που έχω προγραμματίσει.
Θα είναι οι στιγμές που θα λυγίσουν τα στηρίγματά μου.
Θα είναι οι φορές που θα κάνω λάθος στους υπολογισμούς μου.
Ε, και αυτό είναι οκ. Αν έχω μόλις χάσει το τρένο, τότε το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο από το 1 λεπτό καθυστέρησης. Υπάρχει λόγος που λένε πως "αν είσαι στην ώρα σου τότε έχεις ήδη αργήσει": Ως ατελή όντα, χρειαζόμαστε "χώρο και χρόνο", χρειαζόμαστε περιθώρια για τις ατέλειές μας, για το συνονθύλευμα των συναισθημάτων μας, για τις πολυπλοκότητες των σχέσεων μας.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα "χάσω το κύμα" της διάθεσής μου, αντί να το κυνηγώ με μανία και να προκαλώ παρατεταμένη αποτυχία, θα επιδιώξω να περιμένω το επόμενο.
Πλέον, γνωρίζω πως η διάθεση δεν είναι μόνιμη, εκτός αν την ανατροφοδοτήσω εγώ.