Και βλέπεις την καλλίγραμμη κοπελιά στην παραλία που στέκεται τεταμένη με το στήθος μπροστά και τόξο στη μέση. Τι να σκέφτεται άραγε...;
Και βλέπεις την κοκέτα Κυρία με το πολυτελές τζιπ και το άριστο μαλλί να παρκάρει και με συγκεκριμένο αέρα να βγαίνει σαν σε αργή κίνηση. Σαν εικόνα από ταινία...
Και βλέπεις τον "ψωμωμένο" άντρα να "παλεύει" με τα βάρη στο γυμναστήριο, πάντα κερδίζοντας εν μέσω γρυλλισμάτων προσπάθειας. Πόσο παρών είναι σε αυτό που κάνει...
Και βλέπεις τον "επιμελημένα αξύριστο" Κύριο με τα γυαλιά ηλίου στο κόκκινο "γρήγορο" αυτοκίνητό του, στο φανάρι να κοιτά ευθεία, χαμένος στις σκέψεις του. Πόσα σημαντικά πράγματα έχει να κάνει, σκέφτεται...
Και να ήταν μόνο αυτοί...
Και τους θαυμάζεις; Τους κρίνεις; Αν ήσουν αυτοί, αυτές; Αν ήσουν στη θέση τους; Τους βλέπεις. Τους βλέπεις πως σε βλέπουν; Ίσως. Το ξέρεις όμως πως σε βλέπουν που τους βλέπεις; Άλλοτε πιο συνειδητά, άλλοτε χωρίς πια να το προσέχουν μια και "φοράνε" τον εαυτό τους τόσο επιτηδευμένα που πια δεν το προσέχουν.
Ίσως τρομάξουν, πολύ για λίγες στιγμές όταν, δεν τους κεράσουν το ποτό, όταν στο βενζινάδικο η κάρτα δεν έχει λεφτά, όταν δεν μπορούν να ανοίξουν το βάζο, όταν ένας κουβάς βρομόνερα πέσουν από το μπαλκόνι του από πάνω να χαλάσουν την εικόνα. Αυτήν την, τόσο μεθοδευμένα και με τα χρόνια, σχεδόν ευλαβικά, επεξεργασμένη κινησιολογία, που τους χαρακτηρίζει και τους δίνει την εξωτερική ταυτότητα που θέλουν να έχουν οι άλλοι για αυτούς...
Σου θυμίζει τίποτα; Εσύ, έχεις τέτοιες συνήθειες; Τι; Εσύ δεν είσαι έτσι; Είσαι "αυθεντικ@"; Μάλιστα. Τότε, γιατί λες την ίδια ατάκα -το σήμα κατατεθέν σου- ξανά και ξανά; Γιατί ενώ ξέρεις πως δεν θα είσαι άνετα, φοράς αυτό το ρούχο που "σου πάει", πηγαίνεις στο ίδιο μπαρ που ξέρεις πως έχει πολύ κόσμο και τόσο δυνατή μουσική που δεν θα ακούς τον άλλο να μιλάει και μιλάς με τους ίδιους ανθρώπους που βρίσκεις βαρετούς; Ω, μα η συνήθεια; "Στερεότυπα" θα πεις σχεδόν κατηγορητικά. Επικοινωνία και ασφάλεια θα σου πω εγώ, για να τοποθετούμαστε όλ@ στην... "αγέλη".
"Ε, και;"
Θυμάσαι τι συμβαίνει όταν τρομάζουν οι παραπάνω άνθρωποι;
Πότε τρομάζεις εσύ;
Τι κάνεις όταν τρομάζεις;
Θυμώνεις; Φοβάσαι; Θλίβεσαι;
Μα κι εγώ, σαν σε ταχυδακτυλουργική παράσταση, έχω την προσοχή μου στραμμένη σε αυτό που κάνω. Κοιτάζω σε ένα σημείο, προσπαθώ να σε κάνω να κοιτάξεις σε αυτό το σημείο, προκειμένου να επικοινωνήσουμε έτσι ώστε να ελέγχω εγώ την ιστορία που βλέπεις. Προσπαθώ όμως να τραβήξω την προσοχή προς κάπου που είναι "απλό και κατανοητό". Διότι, εσύ που ΙΣΩΣ με δεις, στο βάθος ενός γεμάτου δωματίου, δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις το χιούμορ μου, τη δεξιότητα με την οποία καθαρίζω το ψάρι στο πιάτο, τη φροντίδα με την οποία χαϊδεύω το κατοικίδιό μου. Θα δεις όμως το πουκάμισο και τα αξεσουάρ που φόρεσα. Θα δεις την κίνηση που θα κάνω να πιάσω το αυτί μου και θα σου θυμίσει κάτι από ένα παλιό φιλμ με σταρ που όρισαν την ομορφιά, και τότε θα επικοινωνήσουμε. Θα γίνω για σένα κάτι παράδοξα πραγματικό, όσο και ψεύτικο.
"Ωραία", θα μου πεις, "και που το πρόβλημα;".
Το θέμα αρχίζει να γίνεται προβληματικό όταν αρχίσουμε να πιστεύουμε πως ΕΙΜΑΣΤΕ η εικόνα που δείχνουμε (πληθυντικός γιατί αυτό το ζω ΚΑΙ εγώ, ΚΑΙ εσύ). Θυμάσαι τους παραπάνω "καθημερινούς τύπους"; Όταν χαλάει η εικόνα που δείχνουν, πως αισθάνονται; Ε, λοιπόν, σου υπογράφω πως θα έκαναν -και κάνουν- τα πάντα για να μην το αισθανθούν. Για να μη δουν οι άλλοι κάτι διαφορετικό. Προκειμένου να μην αλλάξει η "ταυτότητά" τους ίσως μιλήσουν για παρεξήγηση, ίσως πούνε αναλήθειες, ίσως "εξαφανίσουν" την αιτία, ίσως "προστατευτούν". Εμένα αυτή η αυτοπροστασία με τρομάζει. Όπως ένα ψέμα, φέρνει το άλλο για να καλυφθεί, και το άλλο, και το άλλο, και λοιπά, έτσι και αυτή η υπερπροσπάθεια να δείχνουμε αυτό που θέλουμε, είναι συχνά βία και κακοποίηση προς εμάς και τους άλλους. Αν χαλάσει η εικόνα μου, θα αγχωθώ, ίσως... "ξεβολευτώ";
"Ε, και τι να κάνω;"
Όταν κάτι "δεν μου πάει", δηλαδή δεν καλύπτει τις προδιαγραφές της εικόνας που έχω για τον εαυτό μου (από ότι μου είπαν οι άλλοι, από ότι έχτισα με τα χρόνια, από ότι μου απέδειξε η ζωή) το πρώτο που χρειάζεται είναι να δω εγώ τον εαυτό μου. Να δω ουσιαστικά όμως, πέρα από την εικόνα μου, πέρα από τη συμπεριφορά μου, πέρα από την πραγματικότητά μου. Χρειάζομαι λιγότερη κριτική απέναντι στο τι είμαι, τι κάνω, τι μπορώ, τι θέλω. Δεν αναφέρομαι στη συνεχή δικαιολόγηση ("...διότι...") για αυτά που κάνω/είμαι/πρέπει κλπ, αλλά ΠΡΙΝ ακόμα τους δώσω το πρόσημο.
Χρειάζομαι να δω τον χάρτη της πραγματικότητάς μου, τα όριά του, τα ψηλά του και τα χαμηλά του, τον πλούτο και αυτά που δεν μου αρέσουν και να τολμήσω να τα αποδεχθώ ως κάτι σταθερό ΤΩΡΑ. Όταν θα λούσω τα μαλλιά μου σε κοινή θέα -πχ στο ντους μιας παραλίας ή πισίνας- και πάρω "τη γνωστή στάση", χρήσιμο θα ήταν να αποδεχθώ το τι "λέω" με αυτήν την κίνηση. Θα ήταν χρήσιμο να αποδεχθώ τον θαυμασμό που θέλω να πάρω, είτε πιστεύω πως τον αξίζω, είτε όχι.
Αντί να γίνει στο μυαλό μου η στιχομυθία:
- Πωωω, τι κόμματος είμαι;! Δείτε με πως δείχνω!
- Τιιι;;; Τόσο υπερφίαλο πλάσμα και φαντασμένο είσαι;!
- Ωχ! Έχεις δίκιο, θα σκεφτώ το άλλο: "ΑΑΑ-πα-πα! Εγώ δεν κάνω τέτοια πράματα! Απλά λούζομαι. Ε, πως να λουστώ;" και αν μου γλιστρήσει το σαπούνι, καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Να τολμήσω να σκεφτώ, και ίσως μάλιστα να πω σε μένα
"Έχω την ανάγκη να με θαυμάσουν, και είναι οκ".
Ή να πω
"Μου λείπει το συναίσθημα της αυταξίας, όση αυτοπεποίθηση και να έχω, και θέλω παραπάνω".
Από εκεί και πέρα, αυτό είναι κάτι συγκεκριμένο που μπορώ να δουλέψω, και όχι το καθρέφτισμα του "κάπως είμαι λάθος και πρέπει να το κρύψω".
Αν ΑΚΟΥΣΩ αυτό που αισθάνομαι και αποδεχθώ την ουσία του, θα μου φέρομαι με ειλικρίνεια και όχι να έχω απλά μια διαστρεβλωμένη αλήθεια. Η ουσία μου δεν θα είναι ένα ψέμα που θα φοβάμαι μήπως ξεσκεπάσουν οι άλλοι ή μια σαθρή σανίδα που κινδυνεύει να σπάσει αν το βάρος της καθημερινότητας γίνει αβάσταχτο. Αυτό, είναι το σταθερό έδαφος που μπορώ να χτίσω τον επόμενο εαυτό, αυτόν που έχει κεκτημένα τα οποία δεν εξαρτώνται τόσο από το πόσο φτωχοί είναι οι άλλοι για να αισθάνομαι πλούσιος, πόσο άσχημοι οι άλλοι για να αισθάνομαι όμορφος, πόσο κακοί οι άλλοι για να αισθάνομαι καλός, πόσο αδύναμοι οι άλλοι για να αισθάνομαι δυνατός, πόσο...
Αλήθεια είναι πως χωρίς το σκοτάδι δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε το φως αλλά αυτό δε σημαίνει πως το "αρκετό" φως ορίζεται από οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμάς.